f1
215
de stormen ook mogen woeden. Doch het kan niet
uitblijven of op hem blijven de sporen achter van den
zwaren strijd, maar hij is er door gelouterd.
Zoo ook John. Diep en zwaar had het hem ge
troffen dat Louise hem niet meer lief hadhemdie
zich zoo geheel aan haar had gewijd. Deze laatste
beproeving nam als 't ware de laatste sprank weg van
de poezie der jeugd, en hem bleef niets over dan
t koude proza dezer wereld. Maar zij maakte ook
van hem een bedaard en bezadigd menschzij leerde
hem nadenken en met overleg handelen. Had in den
eersten tijd hem alle lust ontbroken om zich verder
te oefenen voor het examen der Krijgsschool, toen hij
van zijn post werd afgelost en weder onder de
menschen kwam, ontwaakte in hem de oude levens
lust en zag hij in beter te doen door zijn voornemen
door te zetten.
John had zich geheel aan zijne betrekking gewijd.
Met de meest mogelijke nauwgezetheid vervulde hij
zijne plichten als officier. Toch had hij Louise niet
vergeten. Dikwijls kon hij een ganschen tijd lang met
inmgen weemoed op het portretje starendat hij nog
steeds bewaarde als herinnering uit een gelukkige
jeugd. Maar hij zette zich tegen de melancholieke
buien in en overwon ze. Echter dit had hij zich na
het wederopvatten zijner studiën voorgenomen, dat
was hij eenmaal in Nederland teruggekeerd, hij daar
elke ontmoeting met Louise zou vermijden. Of hij dit
plan kon of zou volhouden, zou de tijd hem leeren.
Met warmen ijver legde hij zich op zijn plan toe,
met dit gevolgdat hij slaagde. En zoo zien wij hem
