14
beste broer en deed ook alles om het mij naar den
zin te maken, 'tduurde echter lang voor ik mij in
mijn toestand kon schikken.
Eindelijk kreeg ik weer een brief van Adèle zelf,
't was haar laatste. Ze scheen een voorgevoel" [van
haar dood te hebben. Nooit zal ik dien brief vergeten."
De stem van den ouden man klonk zwak bij dit ge
deelte van het verhaal. «Wanhoop en liefde, somber
heid, vertroosting voor haar Henri wisselden elkaar
af. Het kind had gelijkkort na dit schrijven stierf ze."
De oude heer was somber geworden. Er blonk een
traan in Nelly's oogen.
»Ik dacht dien slag nooit te boven te komen; ik
vroeg en kreeg verlof en vertrok naar de binnenlanden.
Daar hield ik het ook niet uit en radeloos kwam ik
bij Ed. terug. Brave kerel, zonder hem was ik een
onbruikbaar mensch gewordenwant de dienst kent
geen medelijden, 't Duurde lang, maar eindelijk kwam
ik weer op streek en toen eerst deed ik mijne entree
in de Indische wereld.
De oude heer keek zijne pupil weêr aanzijn gelaat
verhelderde langzamerhand.
»Je vader had ik dat alles te danken Nelly. Hij
had mij altijd opgemonterd en wanneer dat niet meer
hielp mij zelfs door hardheid uit mijne verdooving
opgewekt; Ed meende het goed met mij. Hij wist,
dat ik geen zwakkeling was en ook niet daarvoor uit
gemaakt wilde worden. De wond genas langzamer
hand. Ik kwam dan meer bij families aan huis, mijn
pianospel verschafte mij bij velen den toegang en
eindelijk woonde ik zelfs vaste muziekavondjes bij.
