4»
G0
22
veel schrijvenaltijd aan u denkenen laat ons hopen
op een spoedig en gelukkig wederzien."
Zij drukte hem vast tegen hare borst en weende
spreken kon ze nietmaar deze stomme taal zeide
meer dan de schoonste afscheidsrede. Met een glimlach
om zijne lippen zag zij hem het vertrek verlatenen
toen zij de deur hoorde toeslaan, zonk zij snikkend
in een armstoel neder.
En hij Zwijgend zat hij naast zijn broeder in het
rijtuig, dat hem naar het station voerde. Yeel was
het niet, wat zij spraken. In korte woorden drukte
hij Henri de zorg voor hunne moeder op het hart en
bedankte hij hem voor de edelmoedige bereidwilligheid,
waarmede hij voorloopig afgezien had van elke be
trekking in Indië, waarheen hunne moeder hen wegens
eene hartkwaal niet volgen kon
Eenige oogenblikken later floot de trein en verliet
Willem de plaats, waaraan voor hem zoo vele herin
neringen verbonden waren. En toen hij in dien donkeren
November-avond in de eenzame coupé aan huis dacht,
toen was het hem niet meer mogelijkzich zoo ferm
te houden als een oogenblik te voren thuisen liet
hij zijn tranen den vrijen loop.
Zij had immers haar Henri nog! Dikwijls had de
moeder zich afgevraagd, hoe het mogelijk kon zijn,
dat haar zoons zooveel in karakter en neigingen konden
verschillen. Terwijl Willem altijd even vlijtig en
ernstig placht te zijn, had Henri zich steeds geken
merkt door eene opgeruimde zorgeloosheid, die aan
r
