32
manschappen en een lokaaldat als wacht dienst
deed ziedaar nagenoeg alles, wat de post te L.
voor merkwaardigs opleverde. Langzaam gingen de
dagen voorbijde vijand liet niets van zich merken
en scheen ook vooreerst geen aanvalsplan in den zin
te hebben.
Zijne eenige uitspanning zou een brief van huis
geweest zijn maar ook deze liet zich wachten. Over
een maand hoopte hij ontheven te worden van zijne
betrekking als postcommandant, en dan zouden zijne
geldzaken wel geregeld kunnen worden. Hoe verheugd
zou zijne moeder zijn, wanneer hij over vijf, zes jaar
in Nederland terugkeerdeHet was nog wel een
lange tijd, maar hoop doet leven, en zijne eerste
jaren als luitenant waren immers letterlijk voorbij
gevlogen
In zijne verbeelding schilderde hij zich het wederzien
in de schitterendste kleuren af. En hij verplaatste
zich weder in die kleine, vriendelijke huiskamer; hij
zag zijne moeder voor zich, met haar liefderijke oogen
tot hem opziende, hij hoorde hare vriendelijke stem
en tranen verduisterden zijn gezicht. Hij stelde zich
ook zijn broeder voor, inmiddels gepromoveerd tot
dokterals een flink maneen hechte steun voor hun
oude moeder. En toen scheen de tijd hem toch nog
zoo lang, zoo bitter lang toe!
Daar werd zachtjes op de deur geklopt, een ordon
nans van 't hoofdkwartier aangemeld en binnen gelaten.
Hij overhandigde den luitenant twee brieven; de eene
is eene order, de andere Willem kon een uitroep
van vreugde niet weerhouden, dat schrift kende hij
