40
Geen zucht ontsnapte zijn borst, geen woord kwam
van zijne saamgeperste lippen. Maar hij sloeg onstuimig
zijne ai men om haar heen, en drukte haar vaster,
steeds vaster tegen zijn hart. En zijn hoofd tot haar
neerbuigende, drukte hij een langen kus op haar ver
bleekte wang en die ééne kus zeide meer dan
woorden.
Zacht voerde hij haar naar het stille kamertje, waar
het portret zijns broeders hing. Een nameloos verwijt
lag in de donkere oogen van dat welbekende gelaat.
En toen vloeiden ook zijne tranentoen vond ook
zijne beklemde borst verlichting in woorden van diep
berouw: «Moeder Willem vergiffenis"? riep hij.
«Hier bij het beeld van hem, die ons voor altijd
ontvallen is, zweer ik u mijn leven te beteren en een
braaf mensch te worden, zooals hij."
En hij heeft woord gehouden. Sedert dien nood
lottigen nacht wijdde hij al zijne krachten aan he
herstel zijner eer. Hard was de school, die hij had
te doorloopenmaar de beproevingenhem door het
noodlot opgelegd, mochten de schoonste vruchten
dragen. En toen zijne oude moeder eenige j.aren later
voor altijd hare oogen sloot, stierf zij met het be
wustzijn, dat haar Henri een edel mensch geworden
was, een waardig navolger van haar ontslapen zoon.
V.
