t
-J
90
en dan zachtjes met elkaar redeneerden. Haar broer
mompelde zoo iets over dienst en gebondenheid van
een militair en zette snel zijn glas aan den mond.
Hermine antwoordde daarop verder niets en babbelde
gedurende den verderen maaltijd vroolijk met haar
moeder en haar jongere zuster, maar na afloop van
het middagmaal legde zij haar' arm op dien van haar
broer en vroeg vleiend: Henri, ga je even mee naar
mijne kamer; ik heb je iets te vragen." Henri, die
wel vermoedde, wat zij van hem wilde weten, zei,
dat hij in de soos een kopje koffie ging drinken,
maar toch, ondanks zijne weigering, troonde het ver
wende kindje hem mee naar haar boudoir, zette hem
daar op een stoeltje, ging naast hem zitten, nam
zijne handen in de hare en zei zachtjes: »Toe,
broertje, wees eens lief en zeg me, wat er met René
gebeurd is. Je zat van middag zoo geheimzinnig met
Pa te praten René wil klaarblijkelijk van avond niet
komen, en wat zei je straks toch van een duel?"
Henri zag dadelijk, dat zijn zusje toch niet rusten zou,
voor zij gehoord had, wat zij weten wilde. Hij had
altijd Mientje's zin gedaan en ook nu, niettegenstaande
zijn tegenstribbelen en zijne ontwijkende antwoorden
had zij weldra de geheele zaak van hem vernomen.
»Zoo," sprak ze bij zichzelf, toen zij vernomen had,
wat zij weten wilde en haar broer uitgegaan was,
»is dat alles? Daar zal ik eens een stokje voor steken.
Dat duel zal niet plaats hebben." En dadelijk zond
zij René een paar regels om hem te verzoeken dien
avond nog even aan te loopendaar zij hem nood
zakelijk moest sprekengaf den knecht het epistel mee
