63
veredelde hij haar zucht naar iets avontuurlijks in zijn
gedachte tot belangstelling, misschien tot meer nog.
Doch de twijfel bleef bestaan.
«Later," sprak hij zacht, «later misschien.En
hij schudde droevig het hoofd en wilde heengaan, in
die oneindige behoefte om alleen te wezen met zijn
leed en stom te treuren zonder tranen.
«Neen, neen!" en Célia greep hem bij den arm,
«ge zult sprekenik stel belang in u."
Bij deze laatste woorden zag Giotti haar strak aan
het was of er meer dan belangstelling alléén in die
blikken lag. Hoe lang was het geledendat men hem
zóó had aangeziendat een paar oogeneven vrien
delijk als deze, liefdevol op hem gerust hadden! Zijn
hart vloeide op eenmaal over, zijn gemoed schoot vol,
en al het lijdenhet lang gedragen en verkropte
lijdenal die overvloed van gesmoorde smart welde
hem naar de lippen en hij sprak. Hij sprak, als
moest die bittere woordenvloed zijn boezem verlichten
en er een oogenblik vrede aan schenken. De zinnen
kwamen afgebroken en dof van zijn lippen, als sprak
hij bij zichzelf, als herhaalde hij voor de duizendste
maal die geschiedenis van ellende bij zichzelf.
»'t Beteekent weinig, 't gebeurt dagelijks om ons
heeneen gebroken hart wat tellen wij het hoeveel
leed heeft niet zijn oorsprong in vernietigde liefde?
'tls een oude geschiedenis: ik hield van Mariuccia,
ik hield werkelijk van haar en ook zij hechtte zich
met al haar toewijding aan mij. Ons geluk was niet
onverdeeld; maar door onze liefde trachtten we ons
in een ijzeren pantser te hullen, dat alle aanvallen
