t
75
Toen rukte hij zich met mannenmoed los uit de
betoovering. Den volgenden morgen kwam er weer
bezoek, doch nu verkreeg Roberts betere resultaten.
Een slip van een mansjas werd even in den spiegel
zichtbaar. Roberts' oogenblikkelijk gevoel logenstrafte
zijn woorden van den vorigen dag: zijn gelaat betrok
even. Doch dit duurde maar kort. Hij bleef zijn
beginsel getrouw.
»Zoo, zoo!" lachte hij, «zit het hem daar! Nu
weet ik wel, wie dien brief geschreven heeft. Jong-
mensch, pas op, straks komt Mama thuis!"
Voortdurend bleef hij bij zichzelf doorredeneeren
trotschdat hij de gebeurtenissen zoo met elkaar in
verband had gebracht. Doch tot zijn spijt gebeurden
er geen gewichtige dingen meer; de geheimzinnige
bezoeker kwam van tijd tot tijd wel eens, maar daar
bleef het bij.
Maar weldra had Marie want Roberts noemde
haar nooit anders lange, ernstige gesprekken met
haar moeder, en soms waren er zelfs tranen te zien.
Er werd dus vooruitgang merkbaar.
De winter ging voorbij. Roberts had zichzelf ge
durende dien tijd menigmaal in den spiegel bekeken
en dan geknikt, alsof hij vond, dat de oude man er
toch nog voordeelig uitzag. Daarna had hij naar het
venster gezien maar de gedachte aan den jaspand
maakte hem verontwaardigd op zichzelf, dat hij aan
zulke dingen had kunnen denken.
Niettemin hield hij den bezoeker met zekere angst
valligheid in het oogen bloosde hij tot over de ooren
toen zijn schoone buurvrouw hem eens, terwijl hij
