93
elkaar, reeds hebben enkele schermutselingen plaats
gehad, een hoofdtreffen is weldra te verwachten.
De troepen van het bedreigde land hebben een
vermoeienden marsch achter den rug; voor enkele
uren wordt rust genomen doch niet aan allen is
deze toegekendvoor die rust moet gewaakt worden
en hoewel de uitgeputte ledematen bijna den dienst
weigerenwordt de vereischte postenketen vooruit
geschoven. Elke man, die daarvan deel uitmaakt,
weet, dat het leven van duizenden afhangt van zijn
meerdere of mindere waakzaamheid, dat elke achteloos
heid van zijn kant de noodlottigste gevolgen na zich
kan sleepen, en hoewel de moede oogleden bijna
toevallen, en de brandende hitte zijn zinnen verdooft,
dwingt hij zich, nauwlettend op zijn omgeving acht
te slaan.
Doodelijk vermoeid leunt een der schildwachten
door een gedetacheerd en post uitgezet, tegen een
zwaren boomstam, en bijna gedachteloos dwalen zijn
blikken over het zonnige landschap, dat zich roerloos
voor hem uitstrekt; het is hem nauwelijks mogelijk
de aandacht bij zijn taak te bepalen. Allerlei gedachten
vervullen hem, gedachten, die ver afdwalen, naar
geheel andere zaken dan die hem bezig moesten
houden. Hij is nog jong, en betrekkelijk kort in
dienst. Dat was een verandering, toen hij de ouder
lijke woning verlaten en, in stede van spa en ploeg,
het geweer ter hand nemen moest! Hij herinnert zich
nog duidelijk de groote gebeurtenis: het vertrek naar
zijn garnizoen. Moeder kon niet nalaten bedroefd te
zijn, omdat haar jongen heen moest, en de zorgzame
