f1
102
De laatste tonen van de romance stierven weg
de beide mannen zagen elkaar zwijgend aantoen
sloeg Frits de piano dicht en legde de eene hand op
Richard's schouder, de andere op het boek, terwijl
hij zeide
»Ja, ik zie 'twel, 't kan je weer niets schelen, of
ik de kunstschatten dezer wereld met mijn meester
werken verrijk!"
«Och, Frits!" antwoordde Richard, langzaam zijn
bruinen knevel opstrijkend, die de somtijds weemoedig
saamgeknepen lippen overschaduwde, »je weet, ik ben
geen bevoegd beoordeelaar. Waarom kom je juist
altijd bij mij met je voortbrengselen, waarom ga je
niet bijvoorbeeld naar Van Harpenhij speelt zoo goed
viool, en zal je zeker wel kunnen helpen!"
«Neen Rick," antwoordde de jonge man, «je weet:
de vrienden gaan vóór alles, ik kom immers altijd
met mijn knutselarijen bij jou, en
«Maar, beste jongen, Van Harpen behoort immers
ook onder je vrienden
«Maar Richard! Iemand kan maar één vriend
hebben, maar één trouw, waarachtig vriend de
overigen zijn goede kennissen. Wanneer Shakespeare
zijn schoone woorden
«The friends thou hast, and their adoption tried,
«Grapple them to thy soul with hoops of steel,"
en wat er meer volgt, in het enkelvoud gezegd had,
waren ze eens zoo schoon. Het woord vriend heeft
geen meervoud. Men kan maar aan één mensch alles
toevertrouwenzijn geheele ziel maar voor één mensch
uitstorten, met één mensch alleen
