122
verzet. Onversaagd wilde zij op 't ingeslagen spoor
voortgaan. Zoo hadden beide partijen hun richting
afgebakend en een leuze gekozen.
Langzamerhand herhaalde Richard zijn bezoeken, het
oog vol onuitgesproken smart. Een oneindige treurig
heid lag op zijn gelaatdoch mettertijd verstompte
hem zijn hartstochteloos leven en hij werd minder
gevoelig voor zijn leed. En Anna trachtte door [een
oneindige hooghartigheid en kastijding van haar teederste
gevoelens te leeren haar gebroken geluk en haar onvol
daanheid te vergeten.
Zoo gingen twee menschenlevens in doffe melancholie
naast elkaar voortonnut voor henzelf en hun naasten
twee menschenlevens, die, met elkaar vereenigd, een
groot werk van liefde en geluk hadden kunnen stichten.
J.
r
