J
127
zette zich in een chaise-longueterwijl ze met halt
gesloten oogen en droomerigen blik in den tuin staarde,
zich achteloos verkoeling toewuivend met den naar
lilas-blanc zweemenden zakdoek. Enhet dunne batist
langzaam heen en vceer bewegend, sprak ze nu en
dan tegen den kanarievogel, in zijn vergulde gevan
genis naast haar.
Emilie excuseerde zich verder en ging naar haar
kamerhet air van smachtende onverschilligheiddat
haar zuster aannamkon ze niet uitstaanen evenmin
dien Werner, die niets anders deed dan banale op
merkingen makenen haar plagen met Georgehaar
galant, terwijl hij wist, dat ze nu toch al een maand
geëngageerd was.
Ze liet de marquises zakken, want haar gordijnen
en fauteuils verbleekten anders zooen nam een boek
ter hand, wachtend tot George haar zou komen halen
om te wandelen.
Eduard vertelde iets van zijn buitenlandsche reis
hij was naar Leipzig, Jena, Berlijn geweest voor zijn
studie maakte eenige opmerkingen omtrent de
seringen en de rozen, en beproefde vergeefs Florence
wat spraakzamer te makendoor zich druk met den
kanarie te occupeeren; totdat zijn tijd kwam om op
te stappen en hij onder het gemurmel van veel afscheids-
phrases, vertrok.
Florence geeuwde achter haar kleineblanke hand
en stond op, aanstalten makend om uit te gaan.
»Ik begrijp niet, Florence, hoe je Eduard altijd zoo
in het oogloopend nonchalant behandelthij is een
nette opgewekte jongenen je doet altijdof hij de
