J 132 Max zuchtte. »Je praat er zoo luchtig over, alsof het de eenvoudigste zaak der wereld was! En onder- tusschen breng je me niet veel verder." «Wat wou je nu in 's hemelsnaam, dat ik nog meer zeggen zou? Ik kan je toch niet de heilige verzekering geven, dat ze dol verliefd op je is? Als het bleek, niet zoo te zijn, zou ik je dood ongelukkig gemaakt hebben, maar bovendien weet ik het ook niet. En wanneer ik je het tegendeel vertel, ben je ook niet tevreden. Heusch, ik zou maar eens afwachten, wat er gebeurt." «Ja, dat is misschien wel het beste," zei Max berustend, en hij zuchtte weer, en plukte een paar viooltjesterwijl zij opstonden en hun wandeling voortzetten. «Je weet, hoe streng papa over die dingen denkt, en hij zou me nooit zijn toestemming geven, vóór ik goed en wel een positie in de maat schappij heb. Zoolang het nog twijfelachtig staat met mijn examens, en mijn wetenschap nog beneden het hooge peil is, dat papa er aan gesteld heeft, durf ik geen stappen wagen." Ze gingen Dalbeek, een oud jachthuis, tot hotel ingerichten in rustieken stijl gebouwdvoorbijen langs den grintweg naar Rozenstein, waar ze een oogenblik rustten, en toen den terugtocht naar huis aanvaarden. Onderweg werd er niet veel meer ge sproken, Max liet niets meer los: er was zoo iets aangenaams in, en tegelijkertijd iets pijnlijks, derge lijke intimiteiten in zichzelf om te dragen, zonder zich uit te storten; het was een weemoedig genot Ze bereikten den straatweg, en weldra ook Bijou, r

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Almanak der Koninklijke Militaire Akademie | 1892 | | pagina 286