J
132
Max zuchtte. »Je praat er zoo luchtig over, alsof
het de eenvoudigste zaak der wereld was! En onder-
tusschen breng je me niet veel verder."
«Wat wou je nu in 's hemelsnaam, dat ik nog
meer zeggen zou? Ik kan je toch niet de heilige
verzekering geven, dat ze dol verliefd op je is? Als
het bleek, niet zoo te zijn, zou ik je dood ongelukkig
gemaakt hebben, maar bovendien weet ik het ook niet.
En wanneer ik je het tegendeel vertel, ben je ook
niet tevreden. Heusch, ik zou maar eens afwachten,
wat er gebeurt."
«Ja, dat is misschien wel het beste," zei Max
berustend, en hij zuchtte weer, en plukte een paar
viooltjesterwijl zij opstonden en hun wandeling
voortzetten. «Je weet, hoe streng papa over die
dingen denkt, en hij zou me nooit zijn toestemming
geven, vóór ik goed en wel een positie in de maat
schappij heb. Zoolang het nog twijfelachtig staat met
mijn examens, en mijn wetenschap nog beneden het
hooge peil is, dat papa er aan gesteld heeft, durf ik
geen stappen wagen."
Ze gingen Dalbeek, een oud jachthuis, tot hotel
ingerichten in rustieken stijl gebouwdvoorbijen
langs den grintweg naar Rozenstein, waar ze een
oogenblik rustten, en toen den terugtocht naar huis
aanvaarden. Onderweg werd er niet veel meer ge
sproken, Max liet niets meer los: er was zoo iets
aangenaams in, en tegelijkertijd iets pijnlijks, derge
lijke intimiteiten in zichzelf om te dragen, zonder zich
uit te storten; het was een weemoedig genot
Ze bereikten den straatweg, en weldra ook Bijou,
r