133
de villa der Ten Hagen's. Het salon binnentredende,
vonden ze daar Florence met haar vriendindezen
waren in het terugkomen even aangeloopen, en wilden
nu juist naar huis gaan, het werd etenstijd. Max
kleurde, toen hij zoo onverwacht de persoon zag, die
een oogenblik te voren het onderwerp zijner gedachten
had uitgemaakt hoe speet het hem, dat hij niet
wat vroeger was thuis gekomenHij vroeg nu los
weg naar enkele dingen, hoe het thuis ging, of zij
gewinkeld had in de stad, en Florence liet de menigte
pakjes ziendie ze moest meesleepenen klaagdedat
het warm was, en dat ze dien middag even bij Yan
Limburgh, den confiseur, hadden moeten aanloopen,
om wat verkoeling te zoeken in een plombière, daar
het anders onhoudbaar was
Toen nam ze haastig afscheid. «Dag mevrouw, dag
Max, ik moet nu heusch weg, het is meer dan tijd!"
«Dag Flore, mijn groeten, tot ziens...." En weg
was ze, en Max oogde haar na uit het venster, tot
ze uit het gezicht verdwenen was.
III.
Francoise bleef dien middag bij de Oudenbergs
dineerenook George was erdie met Emilie gewan
deld had. «Waar ze toch gezeten hadden," vroeg
Mevrouw. O! ze hadden maar wat gedwaald, heerlijk,
zoo zonder doelFlorence zuchtte. «Wat waren
die menschen toch gelukkig, ze hadden alles, wat ze
verlangen konden en zij, zou ze wel ooit iets van
haar idealen verwezenlijkt zien?
