141
zonder dat iemand het wist natuurlijk het was
zoo toevallig aangekomen; hij had haar een muziek
stukje beloofd, dat ze te zamen gezongen hadden, en
ze had hem na de zending per brief bedankt, waarbij
ze niet kon nalaten te doen doorschemeren, dat hij
nog wel eens iets van zich mocht laten hooren. En
hij maakte daar een discreet gebruik van, en ieder
lettertje van hem deed haar beven van vreugde. Zoo
hadden ze elkaar voortdurend iets te schrijven. Ook
hadden zij het vaak over de examens van Max
want zijn vader, die hem gaarne als opvolger zou
willen zien in zijn ijzergieterijdie steeds van vader
op zoon was overgegaan wildedat hij deze
taak niet aanvaardde zonder degelijke kennis, en liet
hem in verschillende vakken studeeren. Doch Max
spande zich niet al te veel inhij was wat lui uit
gevallen en lag liever droomend in de zon te staren
of maakte muziek, of las en zelfs Florence's aan
sporingen hadden niet veel invloed hierop. Maar dat
zou wel veranderenzoo mijmerde Florence voort,
en zoo dwaalden haar gedachten af, waarmee zij die
ook wilde bezighouden. En als zij dan uit haar
droomerijen werd wakker geschud, kwamen weer de
regels uit Lassen's lied bij haar op: »Im Herzen will
ich's tragen, will stumm sein wie das Grab," en: ja,
zoo zal het ook wel met mij moeten gaan, onverhoord,
onvoldaan.
Francoise was bij haar komen logeerenen deze
had alles in het werk gesteld om die sinistere buien
te verdrijven. «Hoor eens", sprak ze dan, »je bent
nog jong, en het gaat niet aan, dat je jezelf ziek
