148
Zij ging dien avond vroeg naar haar kamer; de
nabijheid van haar moeder, die zich nu over dit boos
maakte, dan zich aan dat ergerde, werd haar onver-
dragelijk. Zij ontkleedde zich en begaf zich ter ruste,
maar zij kon den slaap niet vattenen ofschoon het
venster openstond, was het benauwd in het vertrek,
en woelde ze onrustig om en om. Eindelijk stond ze
op en ontstak het licht; misschien was het nog wat
vroeg om te slapen.Ze nam een boek en beproefde
te lezen, maar zij hield er haar gedachten niet bij en
legde het ontevreden weer neer. Ze sloeg even de
toetsen der piano aanmaar wat klonk dat luid door
de stilte! Haastig sloot ze het instrument, deed het
licht uit en haalde de gordijnen hoog op het was
zoo warm. Ze staarde naar buiten, leunend op de
vensterbank; de avondlucht was heerlijk koel, en de
omgeving rustig en tot kalmte stemmend. De dorps
klok sloeg galmend éénlang trilde de zwaarmoedige
toon in den stillen nacht. Florence begaf zich weer
ter ruste en trachtte te slapenmaar binnen het
vertrek was het nog warm en drukkend, en ze wierp
de lauwe dekens van zich af en sliep eindelijk in,
verward droomend.
Den volgenden morgen barstte Emilie's ergernis los:
waarom of ze zoo heen en weer gedraafd had gister
avond; ze had haar met die malle kuren wel een
uur uit den slaap gehouden.
Florence had er geheel niet aan gedacht, dat de
kamer van haar zuster juist naast de hare lag
ze antwoordde niet en schonk zich een kopje thee in.
Emilie had al ontbeten; het ging nooit geregeld des
