152
een mésalliance aanging met een industrieel, een ijzer
gieter, al was hij misschien nog zoo rijk
Het kwam dan ook weldra tot een uitbarsting.
Florence had deze verwacht. Ze had zoo dikwijls de
stekelige opmerkingen van haar moeder over Max
moeten aanhoorenzoo dikwijls met ingehouden toorn
zijn partij tegenover haar moeten opnemen, dat ten
slotte haar geduld een einde nam. Nadat Ten Hagen
op zekeren dag een geruimen tijd bij de Oudenbergs
had zitten praten en door mevrouw op een in het
oog loopende wijze nonchalant was behandeld, zeide
deze, toen het onderwerp van haar ongenoegen ver
trokken was: «Florence, aan de indringende bezoeken
van dat jonge mensch moet een einde komenik heb
mij al voortdurend geërgerd aan die ongepaste ver
houding, welke er tusschen je beiden gaat bestaan,
en wensch, dat dit ophoudt. Ik wil Ten Hagen niet
meer in mijn huis zien."
Na al de lankmoedigheid, die Florence getoond had,
voelde ze het in haar binnenste kokenen het was
haar onmogelijk langer te zwijgen. Trillend van toorn
barstte ze los:
»En ik verkies niet dergelijke woorden over Max
te hoorenHij heeft u nooit iets in den weg gelegd of
zich op een wijze gedragen, die niet te pas komt.
.k wil graag bekennen, dat Max een hartelijke, trouwe
jongen is, dien ik graag lijden mag, en wanneer hij
uit uw huis verdreven wordt, dan", haar stem
werd hoog en schril »dan zweer ik u, dat ik er
ook uit ga. En dat doe ik, daar kunt u verzekerd
van zijn. Ik ben die hatelijkheden op Max reeds lang
