153
moe; de meer dan lompe manier, waarop u over hem,
zelfs in tegenwoordigheid van anderen, spreekt, kan
ik niet verdragen. Ik wil 't niet langer aanhooren,
ik verkies het niet!" Ze was heesch van toorn, en
vreezend meer te zullen zeggendan wel te pas kwam,
verliet ze het vertrek, de deur achter zich dichtwer-
pend. Op haar kamer gekomen, wierp ze zich luid
snikkend op haar bed. »Ik kan zulk een behandeling
niet langer dragen," riep ze uit, «ik kan het niet, ik
wil het niet!" En opstaande, stampte ze met den
voet op den vloer en streek ruw de haren uit de
betraande oogen. «0, Max, Max! wanneer je eens
wist, wat ik voor je lijden moet! Je zou het niet
verdragen, je zou het niet dulden. Ik weet, dat je
van me houdt, ik weet het, al zei je het nooit
o Godwaarom moest het zóó afloopenwaarom
waarom
Zoo schreide ze voort, in haar razernij alles uit-
stootend, wat haar op de lippen kwamDe
avond viel, het werd donker op haar kamer en stil
in huis; ze hoorde haar moeder naar boven gaan, en
haar deur sluiten. Een oogenblik voelde ze medelijden
met de arme, zieke vrouw, die ze geheel zonder hulp,
en buiten twijfel in zenuwachtigen toestand had alleen
gelaten maar haar toorn, haar smart behaalden de
overhand, en opnieuw gaf ze zich daaraan over.
Het was middernacht, het sloeg één uur, half twee,
en nog lag ze in dezelfde houding vóórover op haar
kussenelke seconde doortrilde een snik haar lichaam.
Eindelijk overwon de slaapen ze sliep gedurende
ééntwee uren onrustig en zwaarBij het
