154
aanbreken van den dag ontwaakte ze moe en gebroken
haar rood geweende oogen stonden dof. Doch haar
besluit was genomen en stond onherroepelijk vast: ze
wilde weg, ver hier vandaan, onverschillig waarheen,
en ze dacht aan Emma Höllinger, die in Leipzig haar
studies aan het conservatorium voleindde daar zou
ze een gastvrij onderkomen vinden.
Zij opende haar cassette en deed haar geheele gel
delijke bezitting in een portefeuille het was gelukkig
ruim voldoende om den eersten tijd van te leven
hoofdzakelijk haar vaders erfdeel, dat ze bij haar
meerderjarigheid in handen gekregen had.
Zonder verder door te denkenin zenuwachtige
haast, pakte zij enkele kleinigheden in een handkoffertje:
hoog noodige zaken, en sommige voorwerpen, waarvan
ze ongaarne afstand deedook een portret van Max
dat hij haar eens in ruil voor het hare gegeven had,
was daaronder. Toen nam ze een spoorboekje: de
eerste trein naar Duitschland ging om 6.20, het station
was in de onmiddellijke nabijheid; zonder gezien te
worden kon zij gemakkelijk het huis verlaten. Toen
schreef ze een briefje, om op haar kamer neer te
leggen; het was kort en koel. Ze schreef eenvoudig,
dat ze bij haar voornemen bleefenniet langer hier
willende zijnnaar Duitschland vertrok. Ze deed dit
bijna zonder ontroering, maar met een bitter gevoel
van verongelijking in het hart. Ze legde het briefje
op haar tafelenziendedat de klok reeds 6 uur
•wees, verliet ze zacht het huis, voorzichtig het nacht
slot wegschuivende, en ze was vrij, geheel haar
eigen meesteres!
