163
elkaar getoetst en van gelijke waarde bevonden Zulke
menschen moesten elkaar wel liefhebbenjageheel in
elkaar opgaan. Neen, om harentwille kon hij niet
langer dralenzij zou hem ontvangenzij zou hem
alles zeggenwat zij leeden hij zou haar de over
grootheid van zijn liefde toefluisteren, en zijn wensch
om haar smart met haar te dragen en te delgen.
Hij aarzelde niet langer en liet zich door een fiaker
naar de Theresienstrasze brengen waar Emma Höllinger
verblijf hield. Van de meid vernam hijdat deze op
dit morgenuur naar het conservatorium was, doch dat
haar logee, juffrouw Oudenberg, te huis was. Max
gaf zijn kaartje, maar kon zijn ongeduld niet bedwin
gen en tradachter de dienstbode aande kamer
in. Florence, die aan het venster zat, stond op, toen
hij binnenkwam, en, hem ontwarende, maakte zij een
plotselinge beweging van schrik; ze werd doodsbleek
en hield zich aan de tafel vast om niet te vallen. Max
bleef een oogenblik onbewegelijk staan: wat was ze
vermagerdhoe treurig en vermoeid zag ze er uit
Haar oogen stonden dof en vol tranen; in haar lang,
zwart gewaad, was haar matte kleur nog bleeker. Een
oogenblik beschouwde hij haar toen stormde hij
op haar toe: «Florence, o God, Florence!" en on
willekeurig opende zij haar armenzij had hem zoo
lang moeten missen, zoo lang om hem geweend, en
getracht zich te dwingen hem te vergeten en hij
viel haar om den hals, en drukte haar aan zijn borstt
lang en innig. Voor het eerst, zoolang hij haar kende,
kuste hij haar, met heiligen eerbied, bijna schuchter
toen maakte zij zich uit zijn armen los. «Foei,
Max, hoe slecht van je, zoo weinig naar mijn smeeken
