166
heilig zijn, hoor dan naar me, Florence, ik smeek
het je!"
«Het mag niet Max, het kan niet," antwoordde
Florence dof. »IIet moet voor eeuwig uit zijn. Laten
we ieder onzen weg gaanen treuren over wat we
niet hereiken mochten
Doch Max kon niet berustenhij greep Florence's
beide handen in de zijne, hij bezwoer haar, toe te
gevenhij bad en schreide en smeekte maar zij
bleef langzaam en onverbiddelijk het hoofd schudden.
De deur ging open en Emma Höllinger trad binnen.
Zij merkte Max, die verschrikt een paar passen terug
week, nauwelijks op; ze zag er bleek en ontdaan uit
en had een brief in de hand. Florence las op haar
gelaat, dat ze slechte tijding had, en liep haar ontsteld
te gemoet. «Florence", begon Emma, «ik heb je iets
mee te deelenwat niet zeer aangenaam voor je zal
zijnmaar
«Zeg het mij, Emma, zeg mij alles!" riep Florence
verschrikt, «is Mama erger, is zij
«Ja, je moeder is veel zwakker, haar toestand is
lang niet gunstig, en de doktoren oordeelden het
noodig, je te laten overkomen."
«0, God!" barstte Florence los, en dat heb ik haar
bezorgd, dat is mijn schuld! 0, Emma, wat moet
ik doen, wat moet ik doen!"
«Wees bedaard, en maak je niet ongelukkiger, dan
je al bent. Er valt niets meer aan te veranderen;
maak de zaak dus ten minste niet erger. Je moet
heden middag nog
Op dit oogenblik trad Max naar vorenzich niet
langer kunnende bedwingen.
r
