167
«Juffrouw Höllinger," zeide hij, »u zult waarschijnlijk
zeer verbaasd zijn, mij hier te zien, doch er is geen
tijd tot lange explicaties. Ik ben het met u eens, dat
Florence onmiddellijk naar haar moeder moet terug-
keerenen ik zelf zal zorgendat dit gebeurt. Zoo
even dacht ik andersmaar ik zie indat het dwaas
heid is tegen het onvermijdelijke te strijden, en nimmer
zou ik wenschen, dat Florence zich ooit iets tegenover
haar moeder zou hebben te verwijten." Toen greep
hij de hand van de arme Florencedie met gebogen
hoofd zat te schreien, zijn strakke trekken teekenden
een vast genomen besluit: «Het is beter zoo, Flore,
het mag niet anders; zorg, dat je van geen oogenblik
tijdverlies berouw hebt." Zij sloeg de armen om hem
heen, en zij weenden aan eikaars borst, lang en
zwijgend. Toen rukte Max zich los uit de omhelzing,
zoo innig, alsof Florence alle krachten wilde inspannen
om zijn vertrek te beletten, en drukte een laatsten
kus op haar voorhoofd. «Vaarwel, en voor eeuwig.
De schoone droom is voorbijik ga heenom niet
terug te keeren." En ofschoon hij wist, dat hij door
zijn besluit den weg tot bereiking van zijn ideaal
voor immer onmogelijk gemaakt had, bracht hij het
noodlottige offer en ging.
VIII.
Mevrouw Oudenberg had zich Florence's vertrek
waarmee men haar omzichtig in kennis had gesteld
sterk aangetrokken, hetgeen haar overprikkelde zenu
wen nog erger geschokten haar in een toestand van
Jl
