J
168
zwakte gebracht had die haar levensgeesten steeds
meer uitputte en de geneesheeren eindelijk alle hoop
op herstel had doen opgeven. Zij zagen dat de oude
dame het niet lang meer zou makenen zonden aan
Emma Höllinger bericht, dat Florence's overkomst
noodzakelijk was. Toen deze kwam, waren de voor
teekenen van den dood reeds aanwezig. De zieke was
volmaakt bij haar zinnendoch de pols was nauw
merkbaar, en de ademhaling zwaar en hortend. Het
was Florence zonderling te moede, toen zij de plaats
weer betraddie ze zes weken geleden verlaten had.
Het kwam haar voor, of ze jaren lang weg geweest
was, en een benauwend gevoel bekroop haartelkens
als ze een bekende of een bekend plekje zag een
gevoel als van een zware schuld, die op haar drukte.
Ze dorst de oogen nauw opslaan, om de vele ver
wijtende blikken niet te ontmoeten, die ze meende,
dat op haar rusten moestenen haastig spoedde ze
zich naar haar woning. Deze zag er somber en ver
laten uit; vreemde gezichten openden haar de deur en
keken haar wantrouwend aan die menschen wisten
het óók, dat zij ontvlucht was, weggeloopen! Met
een bonzend hart en een beklemd gemoed ging zij de
trap op naar haar moeder's kamer ze had zich op
alles voorbereidbesloten alles te latenzooals het
wilde, en er in te berusten; alle andere neigingen
had ze uit haar hart gebannen. Het moest, het mocht
niet anders.
Onhoorbaar opende zij de deur het reutelende
ademhalen der stervende klonk haar in de oorenzij
viel op haar knieën voor het bed, hartstochtelijk
