169
snikkend, deemoedig onderworpen. «Moeder!" sprak
ze zacht.De zieke opende de oogen bij die wel
bekende stem en bewoog zich evenals bewijsdat
zij haar dochter herkend had. Deze vermocht niets
uit te brengen zij weendemet het hoofd verborgen
in de dekens. De stervende opende den mond, en
met veel inspanning gelukte het haar te spreken.
«Je hebt me veel verdriet gedaan, Florence!" Zacht
als een ademtocht, nauw hoorbaar klonk haar stem.
Met gebogen hoofd wachtte de boetelinge den slag.
«Ik heb je iets te vragen", ging haar moeder voort,
«het zal niet lang meer met mij duren, beloof
mij, Florence, mijn laatsten wil niet te ontheiligen,
en wanneer Florence hield den adem inal
haar kracht verzamelend om de volgende woorden
waarvan elk haar trof als een geeselstriemte door
staanen de gevreesde slag viel: duidelijk, letter
voor letter, was haar plicht haar opgelegdwanneer
Eduard Werner haar hand vroeg, zou zij hem het
jawoord gevenom haar moederswilleen zij be
loofde het, dof berustend, machteloos tegenover het
onvermijdelijke.
Eenige oogenblikken daarna had de oude vrouw
den laatsten adem uitgeblazen. Voorbij was dat leven
van toomeloozen trotsgevoed door een egoïsme
waaraan alles ten offer moest worden gebracht, al
stond het geluk van haar kind op het spel.
IX.
George en Emilie haddenvan hun huwelijksreis
teruggekeerd, hun intrek in den Haag genomen, waar
