87
»Ze kunnen allemaal naar de weerga loopen!"
vloekte hij. »Denkje soms dat ik er wat om geef?"
doch spoedig vervolgde hij minder oorlogzuchtig:
»Vind je waarachtig dat ik 't zoover heb laten
komen Beroerde boelZou er niets anders
opzitten danhij waagde het vreese-
l'yke woord nog niet uit te spreken. Moet ik.
»Elise vragen? Natuurlijk!" viel de assessor
beslist in.
»Als ik je nu toch zeg, dat ik niet van haar
houd!" wierp Alfred nog tegen.
»Dat had je dan maar eerder moeten be
denken, amice!" hernam de ander droog. a'tLag
geheel aan jou, hoever je 't wou laten komen! Nu
kun je als fatsoenlijk man niet anders dan haar
vragenDenk eens hoe je haar in opspraak
zou brengen
Het dubbel beroep op Freddie's fatsoen en goed
hartigheid miste zijn uitwerking niet. De assessor
kon tevreden zijn. Bijna was »het veulen getemd."
Freddie had wel lust om zich aan fatsoen, noch
vormen te storen, maar hij was zwak; hij kon wel
oproerig denken, doch bezat niet de kracht zijne
gedachten te formuleeren en onder een eigen ge
kozen devies vooruit te streven. Hij was niet van
het hout, waarvan men profeten snijdt, doch dat
evenwel zeer goede volgelingen kan opleveren. Als
alle zwakke naturen moest hij steeds door invloeden
van buiten bewerkt worden, wachtte hij steeds tot
een ander zijne eigene gedachten onder vorm bracht,
om dan dikwijls het plan met warmte te omhelzen.
