107
En langzaam, met kalm-tragisch gebaar, ver
scheurde hij één voor één de bladen, en wierp ze
in het vuur; ze kromden zich en worstelden met
de vlammen alvorens te sterven, als leefde de ziel
van wat zij droegen uit hen open als wilde die
nog niet stervenMaar weldra was de laatste
vonk verglommen, slechts de zwarte asch smeulde
nog.
Hij was tevreden en kalmen zag met onbelloersd
oog het laatste blad sterven, en het speet hem niet
zoo gedaan te hebben.
J.
