HET LAATSTE.
u viel ook het laatste, het teederste blad
Geknakt van den boom der illusies,
Den wonderboom, dien in den tuin van mijn hart
'k Met koesterend zonlicht gekweekt had.
Hoe zorgvol beschermde ik de tengere plant
En waakte, als een knop ging ontluiken!
Hoe waren die bloesems de lust van mijn ziel,
Gezanten van 't veelkleurig droomland
Elk blad, elke bloesem en iedere knop
Ze gaven een lied mij te zingen.
Maar bloesems verstijfden, en blad na blad viel,
En moedeloos gaf ik den strijd op.
Nu viel ook het laatste, het teederste blad,
Geknakt door de kou van het leven....
Wat zing ik nu langer mijn kreupel gerijm
'k Volg zwijgend het eindeloos rotspad.
