54
keken zij elkander een oogenblik aan. Spoedig be
dwong Willem echter zijn ontroering, en reikte haar
de hand.
»Ik wist niet, dat ik nog het genoegen zou hebben
u hier te ontmoeten; mijn vriend Werder heeft me
onverhoeds uit mijne afzondering in het gezelschap
teruggebracht", klonk het stijf.
Nu ging Lydie een licht op; had Werder er daarom
zoo op aangedrongen, dat zij de invitatie bij zijn
familie zou aannemen?
Juist kwam de gastheer eenige andere heeren aan
haar voorstellenzoodat Willem gelegenheid vond om
heen te gaan.
Bewonderend weidde zijn oog de kamer rond; de
witgepleisterde zuilen wraren omslingerd met bloe
men en groenaan het einde der galerij stond een
groote spiegel, omgeven met reusachtige sierplanten en
kleurige bloemen, wier groote waaiervormige bladeren
afhingen in een kristallen vijvertje, waaruit water
opsprong, dat, verlicht door de talrijke lampen, in
droppels, flikkerend en schitterend, op de bladen
neerzeeg.
Achter tropische gewassen verborgenliet een klein
orchest de opwekkende tonen van de polonaise hooren
en lachend en pratend wandelden de paren achter
elkaar de zaal door. Mevrouw Wanink treedt op
Willem toe, neemt zijn arm, en als de lokkende
zwevende tonen eener wals door de ruime galerij
klinken, opent zij met hem het bal. Een onderhou
dend causeur is Van Straalen niet, hij is nog te veel
