f
J
die zijn leven voor hem offerde, voor zijn geluk, zijne
toekomst.
Ondertusschen hebben ook de soldaten zich ver
zameld. De vijand wijkt en na hun nog eenige salvo's
te hebben nagezonden, heffen de onzen luide kreten
aan. Reeds vertolken de schetterende tonen van den
hoorn in het «Wilhelmus," de nederlaag des vijands,
als Yan der Lake nog roerloos den bewusteloozen in
de armen omkneld houdt
Als de maan voor een oogenblik door de wolken
breekt, beschijnt zij een smartelijk tooneel. Een groep
soldaten is bezig hunne gewonde makkers te verzorgen,
anderen scheiden onder de dooden vrienden en vijanden.
Het is als eene schilderijwaarvan de hoofdgroep
wordt gevormd door Van der Lake en Sandijkde
eerste laat het hoofd van zijn vriend in zijne handen
rusten. Een zacht kreunen verraadt het wegvlieden
der levensgeesten van den stervende.
«Hoe is het er mee. Sandijk?" vraagt hem Van
der Lake.
«Het is laatste roffel voor me, Lake," is het zwakke
antwoord, schrijf aan de oude lui, dat ik ge
sneuveld ben voor mijn land.
«Neen, niet voor je land, maar voor mij! Mij heb
je 'tleven gered, ten koste van je zelf!"
«O, dat was niets. Jij hebt eene vrouw, die op
je wacht Groet haar van me."
De hand, die Van der Lake in de zijne houdt, sluit
zich langzaam; het is beslist, Sandijk is niet meer.
Nog één plicht wacht Van der Lake: hij moet
