--e#
05
ondergang van een manden man dien zij allicht niet
eens kent."
Ik begrijp je niet. Moeten we dan niemand lief
hebben En mevrouw Bloeming is die dan jou
ondergang?"
Ida Bloeming! Ik schrik heftig. Weet ze iets? Hoe
weet ze 't? Maar ze moet het onbewust hebben ge
zegd. Ella heeft ons maar ééns samen gezienaan
een diner.
Ze beantwoordt mijn onuitgesproken vraag:
Ja ik zag hoe jullie elkaar aankeek: zóo, als
ik zou willen dat je mij aanzag, zóó, dat ik in je oogen
alle antwoorden op al mijn vragen zien kon, dat ik
de antwoorden kon lezen uit je ziel."
't Begint kil te worden.
Ik antwoord, maar tuur in den vijver, en spreek
eigenlijk tegen mezelf, en ik zie Ella niet aan. Ik
ben aan de laatste bladzij van mijn roman.
»Ida mijn ondergang? Ik weet 't niet. Misschien
misschien niet. Morgen zal ik 't weten mis
schien ook nooit. Er bestaat maar één leidende kracht
in de wereld hartstocht. Er is ook maar één ding
dat je ontloopen moet hartstocht. Die maakt blind
en waanzinnig. Al het andere verzinkt en wordt
nietig daartegenover, al de rest is een armzalige
komedievertooningbelachelijk woordengeknutsel. Alleen
de hartstocht is er, oppermachtig. Wanneer die zegt:
je moet Ida Bloeming liefhebben dan doe je het, dan
bedrieg je je beste vriendendan zeg je leugens en
doet laaghedenals dat alles daartoe noodig isdan
5
