-*%
74
Snel, al te snel verstrijken de uren. Nog slechts
een kwartier en het havenbootje zal ze beiden weder
heenvoeren naar den vasten wal, en dan zal binnen
weinige oogenblikken het groote schip zijne ankers
lichten en met elke secunde den afstand vergrooten
van die menschendie elkander zoo zielslief hebben
doch die het fatum eischte, dat van elkander zouden
scheiden. Nog slechts enkele minuten zijn ze alléén
in het kleine salonminutenwaarin men een eeuw
van smart doorleeft en dan
Weinige oogenblikken later staart de jonge luitenant
over de verschansing der Prinses Wilhelmina en ziet
met tranen in de oogen, die hij nu niet meer behoeft
te weerhouden, naar een vaartuigje in de verte, waar
uit hem duidelijk nog twee wuivende doekjes tegen-
blinken, door de zonne sterk verlicht, laatste groet
van de beide wezensdie hem zoo innig dierbaar zijn.
Veelvuldig en lang waren zijne brievenvooral die
aan Elly, overvloeiende van innige liefdesbetuigingen,
van onbreekbare eeden van trouw, van warme sym
pathie! Hij schreef haar zijne reisindrukken, vertelde
haar van al het schoone, dat hij dagelijks te zien en
te genieten kreeg en vond het zoo heerlijk, zoo ver
rukkelijk, haar telkens weer te spreken over zijne
liefde, over hun geluk, over het gezellige nestje, dat
hij voor hen zou bouwen en hoe hij haar dragen zou
door het leven, gekoesterd aan zijne borst; hoe ze in
hem een steun zou vindenhoe hij haar eenigehaar