79
lag in de -bruine kijkers een diepe, veelzeggende,
sprekende blik.
liet donkere haar was eenvoudig en toch zoo smaak
vol opgemaakt en hier en daar had een weerspannig,
klein lokje zich aan den dwang onttrokken en viel nu
in bekoorlijke kronkeling langs het witte, fraai gelijnde
voorhoofd en verleende, misschien wel zonder dat de
draagster het zelve vermoedde, eene nog grooter
liefelijkheid aan haar geheele wezen. Hare kleine,
smalle hand speelde achteloos met den ivoren waaier
en terwijl ze sprak, liet ze onwillekeurig hare oogen
rondwaren over het gezelschaptotdat ze op eens
hieven rusten op den vreemden officier, dien ze nooit
te voren had ontmoet.
Alfred had gedurende deze weinige minuten geene
seconde den blik van haar afgewend en staarde,
zonder het zichzelf bewust te zijn, naar de schoone
gestalte, zoo dicht bij hem, terwijl reeds enkele jonge
meisjes de hoofden hij elkander staken en naar den
jongen luitenant keken, die daar als aan den grond
genageld stond. Haastig sloeg hij de oogen weg, toen
hij zag, dat ze hem aankeek en verkeerde als in een
droom, tot op het oogenblik, dat de gastvrouw hem
aan haar voorstelde. Den naam verstond hij zelfs
niet, hij maakte eene haastige buiging, mompelde een
paar woorden ter verontschuldiging, omdat juist de
muziek de eerste maten eener wals aangaf en trad op
zijne danseuse toe. Onwillekeurig bleef zijn blik echter
nog een wijle hangen aan de witte gedaante, die
rustig plaats nam en kalm het oogenblik afwachtte,
dat men ook haar ten dans zoude voeren.