-j
92
Eene doodelijke bleekheid overtrekt het gelaat, dat
daareven nog zoo'n bekoorlijk blosje vertoonde.
Vernietigd hare droomenvernietigd haar geluk
haar alles! Want ze gevoelt het, hoeveel smart het
hem heeft moeten kostenzoo iets te schrijvenafstand
te doen van alles, zijn gansche leven om harentwille!
Maar toch, bitter bedenkt ze, hoe wreed hij gespeeld
heeft met haar arm onschuldig meisjeshart, dat zoo
blindelings in hem geloofde! Kon het wel werkelijk
mogelijk zijn, dat hij zooveel van haar had gehouden,
als hij haar altijd had doen gelooven, als hij dan zoo
spoedig haar geheel kon vergeten voor eene bijna
onbekende! Doch hij schreef haar immers ook, dat
thans alle strijd geëindigd was en hij haar zoo spoedig
mogelijk in Indië hoopte te zien! Was dan werkelijk
alles voorbij Neen immers.
Een oogenblik bleef ze stil, bij de gedachte hoe
zijn karakter toch wel edel en groot moest zijn, daar
hij haar alles schreef, zonder eenig voorbehoud, zonder
zelfs te trachtenzich te verontschuldigen
Dan leunde ze weer achterover in hare kussens,
terwijl een weemoedig, droef glimlachje haar gelaat
zoo lief, zoo onuitsprekelijk lief maakte.
»Zoo edel, zoo groot". Daar zeide ze het immers
zelve.
En mocht, kon »zij" hem dan zoo hartstochtelijk laten
lijden, zoo nameloos ongelukkig maken? Mocht ze
dan die twee wezens, die misschien beter voor elkaar
geschapen waren, dan zij het waren geweest, van
elkander scheiden door haar persoon, om zelf, geacht
<r
