92
van liet kerkhof. Daar stond hij bij den grafsteen
en alles was stil en rustig om hem heen. Toen liep
hij rond door het jonge, groene gras en plukte witte
meiklokjesdie in groote massa's in 't wild op het
kerkhof groeiden. Daarna keerde hij terug en strooide
ze alle over het graf met het zwarte, ijzeren hek.
En de zon scheen nog altijden de wind bewoog
nog altijd de takkendie op den grindweg beweeglijke
zonneplekken teekendenen de landman was nog aan
den arbeid en de leeuwerik in de blauwe lucht had
zijn morgenzang nog niet geëindigd, maar in het
bestaan van Louis was een verandering gekomen, die
niet meer was te herstellen.
Puck.
