111
II.
HET ÉENIG-BLIJVENDE.
^PlfWat doet u, menschen, toch het lot vervloeken
^VS)\p
Wat klaagt ge toch wijl u 't geluk vergat,
Waarom verlooch'nen wat gij eens bezat,
En al maar koortsig naar iets anders zoeken
Vergeefs, dat nagepluis in wijze boeken
Ge weet het wel, maar keert toch blad na blad:
Niet wat ge hèbt, is doel een gröoter schat
Bejaagt uw hart in alle wereldhoeken.
0 arm, bedrogen menschenkind, laat af!
Geen dwaze schijn moge u het oog verblinden;
Dat veelgezochtewaar uw hart om bloedt,
Dat éenig-blijvende, dat hoogste goed,
Dat wankellooze is in u zélf te vinden
De Smart zij blijft u trouw tot in het graf!
J.
Gouda, 1900.
