94
gescheiden zouden zijn. Vijf lange jaren, geen kusje,
geen handje, niet eens een woordje zouden ze van
elkander hooren. O, wat een vreeselijke tijd,
vijf volle jaren, zoo dachten zij.
Voor de laatste maal zijn zij op «Monte-Bello", voor
het laatst mag Louis zijn «Sterretje" steunen, wan
neer zij moe is van het klimmen en dalen in die
heerlijke streken. Wie zal het doenals hij is heen
gegaan? Wie zal haar handje op zijn schouder voelen,
als zij moe van het klimmensteun noodig heeft
wie? Zij zal zich niet meer moe maken, omdat
Louis niet bij haar is, om haar te helpen, zij zal niet
meer dien grooten heuvel beklimmen om den trein
als een klein slangetjezich te zien voortbewegen in
het prachtige dal daar beneden, neen, dat zal zij
niet, ze zal wachten tot Louis terug is en haar weer
helpen kannietwaar Sterretje Ook zal zij geen
piano meer voor hem kunnen spelen; dat stukje, dat
hij zoo mooi vindt zal ze goed bewarentot hij zal
zijn teruggekeerd. Voortaan zal zij niet meer zoo
ongeduldig wachten tot Louis is thuis gekomen van
de jacht. Ja, te lang duurde het haar altijd, ofschoon
Louis het nooit lang op de jacht uithield. Maar nu
moet zij veel langer wachten, veel, veel langer,
vijf volle jaren.
Bijna een jaar is er verloopen.
Over een maand zal het overgangsexamen op de
Cadettenschool plaats hebben. liet gebouw is als uit
gestorven. Geen trap tegen den voetbal, geen slag
