96
schouder willen voelen. Uren kon hij voor zijn kastje
zitten en naar het portret turen van zijn lieveling.
Okon hij haar toch maar een oogenblikje zien
spreken, één oogenblikje slechts, één enkel woord.
Maar neen, het kon nu eenmaal niet, zuchtend
zocht hij dan zijn troost in de boeken, eerst ging het
niet goed, in elke letter zag hij het geliefde kopje,
nu eens lachend, dan weer ernstig, maar langzamer
hand verdween het wel, Louis moest leeren, hard
leeren; wat zou «Sterretje" wel van hem denken,
als hij een jaar zitten bleef en haar nog langer
wachten liet? Dit nam echter niet weg, dat hij ook
veel met zijne kameraden omging en bij hen voor een
«geschikte kerel" doorging.
Ook Stella had hem niet vergeten. Telkens als er
een mail aangekomen was, liep hij naar den facteur
toe om te vragen of er geen brieven voor hem waren;
met verlangen zag hij naar de brieven van zijne ouders
uit, maar vooral naar die van tante, want daar was
altijd een briefje ingesloten van Stella.
Een paar letters van zijn «Sterretje" waren genoeg
om hem uitgelaten vroolijk te maken, nog eens en
nog eens moest hij het briefje overlezenen in de
wolken van blijdschap borg hij het in zijn kastje op.
Met groote zorg werden ze dan gerangschikt, met een
rood lintje saamgebonden en dan weggeslotenniemand
mocht ze lezen, niemand mocht ze zien, ze waren
voor hem, voor hem alleen, van zijn «Sterretje."
Maar helaasEen week geledenhoe bitter leed
had het hem gedaan! Een lachje vloog hem over het
