■CLth»
't Was zomer en 't koelevredige woud
Bood ons een rustplaats in 't welige hout.
Daar buiten de wereld met al haar verdriet,
Wij met ons drieën, wij merkten 't niet.
De lucht was zoel, vol bloemengeuren,
Een vlindertje zweefd' er in prachtige kleuren
't Gras was bezaaid met viool en margu'rite,
Wij met ons drieënwij merkten 't niet.
Een meisje zoo fijn, zoo teeder en blond,
Van eikenloof een krans mij toen wond.
't Zusje dat zong er een lustigen dans
En vlocht zich de lokken, in goudenen glans.
Daar buiten de wereld met al haar verdriet,
Wij met ons drieën wij merkten 't niet.
Nog kort slechts en dan 't liedeken van scheiden,
Het zingt ons van jeugd, maar ook toch van lijden.
Daar is nu de wereld met al haar verdriet,
Wij merken 't nü wel,
een traan ons ontschiet.
Frif.d.
