58
Wouter het eens werkelijk werd Annie en dat ik dan
nog leefde!
Annie. [Lief.) Ik help 't u hopenmama. Ik
zou 't heel knap van mijnheer mijn broer den
luitenant vinden en hij mag dat geluk wel voor zijn
moeder bereiden kust haar).
Maar mama, ik vind het toch wel een onnatuurlijke
gewoonte van die moeders in Indië om haar kinderen
zoo geheel door de baboe te laten grootbrengen. Het
moest voor haar toch een genot zijn het zelf te doen.
Mevrouw. Ja, Annie, maar je weet toch dat ik
lang lijdend geweest ben na Wouters geboorte en
toen ook nog na de jouwe? En wat je daar zegt
van onnatuurlijke gewoonte, ik stem het toe, want
vele moeders doen het uit gemakzucht en erger nog
uit zucht en verlangen om hun schoonheid te bewaren.
En dan, die trouwe baboe's! Zij zijn onwetend Annie,
en kunnen de kinderen niets slechts leeren. En dat
draagt ook veel bij tot die onnatuurlijke gewoonte.
Annie. Onwetend zijn ze en goed. Misschien te
goed. En ligt daarin niet juist een groot gevaar?
Mevrouw. Wat bedoel je?
Annie. In hun onverstand en goedhartigheid bederven
zij de kleinen te veel. Ze hechten zich zeer sterk aan de
haar toevertrouwde kinderen, maar haar onverstan
dige liefde maakt er godenkinderen van. Bovendien maken
zij hun alles wijs en voeden ze op in bijgeloovigheid.
Mevrouw. Je overdrijft Annie. Zie maar aan Wouter.
Als kind al hoorde hij dagelijks van Alloes, dat hij
voor toean besar geboren was en iedereen hem een
buitengewoon kind vond. En is Wouter juist niet
altijd even eenvoudig en bescheiden geweest?
