87
zoo smartelijk teer! Gelukkig dan ook, dat je uit je
vroeger leven bent, anders was je afgestompt, lang
zaam onmerkbaar weggezonken als in een moeras
Gelukkig? Gelukkig!? En diep in z'n ziel snikte
het: »Mais oü sont les neiges d'antan?"
God, o God, was ze maar weer hier! Lieveling,
Annie, wat hou ik van je. M'n keel is schreinend,
m'n oogen brandenm'n vleesch is ziek van verlangen
Ik heb honger en dorst naar jou, naar jou alléén!
Al 't andere is maar onzin, leed, geluk, jou wil ik,
jou niond en je oogen en je haar! 0, God, kom
nu, toe, kom nu lieveling. Je armen om m'n hals,
je oogen in mijn oogen, en je mond daar. M'n
knieën wankelen als ik er aan denk. 't Is mijn schuld
ik heb je alleen gelaten, maar vergeef me, neem me
weer terug! «Ou sont les neiges d'antan?''
In een ijlende koortsdie hem geheel uitputte
bracht hij zóó die wilde avonden door. Doodmoe
ging hij naar bedbleef daar woelenen denken en
verlangen den ganschen nacht door. Tot aan den
droeven zieken morgenEn toch waren dat nog de
goede momenten.
Het ergste wasals hij niets meer hadgeen
sprankje verlangen in heel z'n lichaam, geen hoop
of heimwee meer in zijn ziel, niets, dan één ont
zettende zwarte leegte, vóór hem, achter hem, overal!
't Was dan of alles hem verlaten hadEn z'n hoofd
was dof en zwaar, zijn hart hopeloos leeg. Een grauwe
wanhoop viel op hem als lood, hij voelde zich stil
verzinken in z'n leed. Maar toch altijd in zijn borst,
