SCHEMER
Zacht zinkt de blanke sluier
Der stille schemering.
Zich wiegend op de heide
In moede mijmering.
De groote groene bosschen
Omzweeft hij teer en zacht
De slanke, dunne stammen
Met wittig waas van nacht.
Het helle rood der heide
Verbruint dof tegen 't lucht
Van witgeweven wade,
Die zoetjes nader zucht.
En 't Ang'lus druppelt tonen
Als tranen op haar dons.
Eentonig zeurt een liedje
Van zoemend muggegons.
De schaapkens schuiven nader
Als wollen wolkjes op
De lichte, luchte nevel:
De scheper, hoog, voorop.
