63
je bang bent voor je eigen oordeel, omdat je niet
denken durft, loop je weg en probeert te droomen
van andere dingen, die jong zijn als jij
En hij zocht dan dat alles te vergeten in een vroolijk
luidruchtig leven, in een roes van heel gewone dingen.
En maanden lang was hij als de anderenamuseerde
zichverveelde zichkwam eiken middag in z'n stam
kroeg en eiken avond in een café-chantant.
Om dan opeens weer anders te worden.
't Gebeurde meestal heel onverwachts. Soms, als
hij door een avondstraat liep, waar kindergejoel
opschaterde enzich kaatsend tegen de huizenweer
verloor, als de zon onderging in een weemoedig-stem-
mende wolkenluchtkon hij plotseling naar z'n kamer
loopenom voor weken te verdwijnen en alleen te
zijn met z'n gedachten.
Dan voelde hij zooveel ellende in het leven werd
z'n ziel hulpeloos en onmachtig, wilde hij het uit
schreeuwen in z'n zwarte troosteloosheid. En in z'n
allerdiepste denken borrelde het dan; daar was] iets,
dat hem helpen konom zich te onttrekken aan zooveel
wat hij dan grof en laag en gemeen vond.
Maar omdat hij een zwakkeling was, één die zocht
naar steun om wat goedswat edels te geven en die
nergens zoo'n steun wist, omdat z'n zwakheid hem
belette z'n innigste krachten te geven aan z'n streven
daarom kon hij nooit dat geheimzinnige iets begrijpen,
er volmaakt in doordringen.
Eens had hij gedacht dien steun te zullen vinden.
Ze was heel plotseling in z'n leven gekomenzooals
een blanke bloemdie eensklaps haar bladen openvouwt,
waar niemand haar ooit zou hebben gezocht.
