62
Gij, die mij waart; Verrukking! En niét zaagt
Het Wonder groeien zoo nabije u!
Gij, die mij waart: het Lichte! En niét wist
Den stil-verborgen bloei van uwen gloed
Voorbij, voorbij Een wond're ruisching bleef:
Want schóónheid was een wijl u bloèiend ómme!
En droef nu waart een treurnis rond alom
Voorbijvoorbij Somwijl een zucht alleen
Waarin het dood geluk weer éven bloeiend leeft,
Zóó, als de herfstnacht in zijn droom diep ademhaalt,
En in die zucht al-sterfen plots veel schooner flonk'ren.
Gij wist nietwie ik ben en zult dit nimmer weten
Wees stil Ik kwam tot u, een boeteling,
Gebogendicht omhuldvoor 't Altaar van mijn God
Mephistopiieles [onzichtbaar).
Dit is der bergen hoogste top:
Gij zult niet méde zijn
In 's menschen maten-bond
Gij zult niet leven om den broode!
Gesproken werd het woord:
Des hemels vogelen
Zij zaaienen zij maaien niet
En doóden zult gij
Tijd, omstandigheid
En plichten en gewoonten
Dus zijn niet meer:
Des keizers rechten op des keizers,
