74
En ernstig keek Baby z'n moeder aan, of 'tzoo nu
goed was.
Even stilte, hij had niet begrepen, niet gevoeld,
alleen flauwtjes geglimlacht
«Dag vent, dag Baby, wel te rusten, hoor!" En
even raakte hij de mollig-dikke wangetjes aan.
Maar dat was baby's bedoeling nu niet: hij was
nu zoo heel knap geweest!
En weer juichte hij: «paatje paatje
«Ja 'tis heel mooi, Baby! Een knappe jongen
hoor
«Zeg, Mary, ik kom vanavond wat later thuis, ik
zou maar niet wachten als ik jou was. Enneem
me niet kwalijk maar ik wou dit wel even afschrijven."
En hij draaide zich recht op z'n stoel en schreef
voort.
Evenheel even leek dit haar de dood.
Ze wankelde, voelde een groote leegte in haar
hoofd toen kraaide de kleine man weer en
samen gingen ze de deur uit, die zachtjes dichtsloeg.
II.
Afscheid.
«Et l'on se dit les simples choses
Emile Verhaeren.
Ze stond op 't hoogste puntje van den heuveldie
langzaam daalde tot het dorpje. Eerst kwam dan
het berkenwegje, waaraan het kleine, witte huisje
van den melkboer en dan al de koren- en haver
velden; gele en groene rechthoeken. En daarachter
de dorpshuisjes onder oude, donkere boomen.
