76 zwart en stevig boven alles uit, de lange, stille huisjes onder donkere boomen en wijd daaromheen de groen gele velden. Ver daarachter de droomerig-paarse hei en daar achter weer, bijna onzichtbaar nu, de denne-bosschen. Zóó moest het lang in haar blijven naleven Langzaam begon ze terug te wandelen, toch telkens stilstaande in haar onbewuste vrees iets te zullen vergetenwaardoor het mooie in haar herinneringen minder mooi en geheel zou worden. Toen klonken voetstappenvast en vlug op 't kron kelende wegje achter haar. Ze keek ombleef toen staan wachten. De jonge onderwijzer naderde haastig: «Goeden- avond, juffrouw Brede! U heeft vanavond wel lang staan genieten Ze knikte even: »0ch ja, ik was ook zóó bang iets te zullen vergeten bij m'n afscheid: morgen ver trek ik weer." Er lichtte even een schrik in z'n oogen en in z'n antwoord trilde het ergens: Morgen al? En daar heeft u me niets van verteld Ze keek hem ietwat verbaasd en met een tikje spot in haar groote oogen aan: «Interesseert u dat vertrek dan zoo machtig?" Hij bleef naar den grond kijkenspeelde een beetje zenuwachtig met z'n horloge ketting: «Zoo machtig? Och, ik zal u en onze gesprekken wel missen. Ik praat graag eens met ontwikkelde menschen. Over kunst en boeken en muziek. En hier zijn ze niet!" Even ging door haar gedachten een glimpje van

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Almanak der Koninklijke Militaire Akademie | 1908 | | pagina 252