76
zwart en stevig boven alles uit, de lange, stille huisjes
onder donkere boomen en wijd daaromheen de groen
gele velden.
Ver daarachter de droomerig-paarse hei en daar
achter weer, bijna onzichtbaar nu, de denne-bosschen.
Zóó moest het lang in haar blijven naleven
Langzaam begon ze terug te wandelen, toch telkens
stilstaande in haar onbewuste vrees iets te zullen
vergetenwaardoor het mooie in haar herinneringen
minder mooi en geheel zou worden.
Toen klonken voetstappenvast en vlug op 't kron
kelende wegje achter haar. Ze keek ombleef toen
staan wachten.
De jonge onderwijzer naderde haastig: «Goeden-
avond, juffrouw Brede! U heeft vanavond wel lang
staan genieten
Ze knikte even: »0ch ja, ik was ook zóó bang
iets te zullen vergeten bij m'n afscheid: morgen ver
trek ik weer."
Er lichtte even een schrik in z'n oogen en in z'n
antwoord trilde het ergens: Morgen al? En daar
heeft u me niets van verteld
Ze keek hem ietwat verbaasd en met een tikje
spot in haar groote oogen aan: «Interesseert u dat
vertrek dan zoo machtig?"
Hij bleef naar den grond kijkenspeelde een beetje
zenuwachtig met z'n horloge ketting: «Zoo machtig?
Och, ik zal u en onze gesprekken wel missen. Ik
praat graag eens met ontwikkelde menschen. Over
kunst en boeken en muziek. En hier zijn ze niet!"
Even ging door haar gedachten een glimpje van