85
voelt een kogel z'n huid schrammen, maar 't schrijnen
merkt ie niet.
Voor hem zijn ze, de zwarte kerels! En uit z'n
hijgende borst joelt hij z'n hoera-geschreeuw, nu hij
ze eindelijk voor zich heeft, onder 't bereik van z'n
krachtige knuisten.
En danhij voelt niets, hij hoort niets meer.
Hij slingert z'n geweer rond zich als een knods, hij
steekt, hij slaat. Hij ziet het flikkeren niet van
den kléwang, die z'n gezicht openrijt, niets
nietshij weet de sloebers voor zich
en z'n wraak van durvenden ruwen kerel
Dicht bij Velp staat een wijd, wit huis, midden
tusschen groene weiden en vriendelijke boschjes. Er
zijn stille vijvertjes en een kleine, klaterende waterval
zingt er een eenvoudig liedje. Op 't dak flappert de
rood-wit-blauwe vlag.
Daar is het eindpunt van 't leven van Jan Fuselier,
dat is de rustige rust, die Jan Compagnie hem ver
zekert, als z'n spieren niet meer spannen kunnen en
z'n handen verslappen, als z'n oogen moe worden van
de eeuwig-gouden zon en z'n harde, ruwe stem gaat
trillen.
Dan komt ie terug in 't oude land.
Misschien ziet ie z'n oude moertje terug in 'tbesjes
huis of in een eigen vroolijk huisje, dat Jan Fuselier
betaald heeft met z'n lieve centen.
En misschien kan hij er terugdenken aan z'n mooie
heldere meidof kan ie er terugzien tusschen d'r
kinderen en z'n oude knuist leggen in de handen van
