ALLEEN. Carmen Sylva. Als men door een groot verdriet wordt gefolterd, ziet men zijne medemenschen op een verren afstand als in een on eindige arena. Zelfs de stemmen schijnen van verre tot ons te komen. Heel lang bleef hij nastaren den treindie kleiner en kleiner werd en ten laatste verflauwde in het blauw verschiet Toen ging hij weg; nog turend in de leege verte, waar de trein verdween alles meevoerendewat hem lief was. Tranen sprongen in zijn oogenz'n vuisten balden zich. Waarom moest dit gebeurenwaaromo God, waarom moest zij weggaan? Weg! Wat nu! Ronddolende liet hij nog eens voor den zooveelsten maal al die dagen in gedachten voorbij gaandie dagen waarop zij samen geweest waren. Vele keeren herhaalde hij de woordendie zij zoo dikwijls had gesproken en ten laatste dat afscheids woord: »Een jaar is gauw voorbij, dan zullen we elkaar weerzien!"

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Almanak der Koninklijke Militaire Akademie | 1908 | | pagina 277