CVI
de moeder-ïjdellieid te streelen met zoonliefs poëtische
buitelingen of voltiges we hopen het korps een Almanak
te geven, zooals het al zoo dikwijls vergeefs vroeg,
één die fiischgezond en vroolijk als een jong-geboren
kind de wereld in durft kijken.
Want waarachtig, het Cadetten-hart is niet een
doodkist vol pessimisme, het klopt niet in de borst
van een dorren monnik of een devoot asceet, het is
een vuunood hart, dat veel verlangt en eischt van
het leven misschienmaar ook zoo gezellig kan rond-
buitelen in een roes van feestelijkheid!
Of zijn soms die enkele ziellooze droomers, die toch
de meestal nuttelooze elementen van een korps vormen
de menschen die een uiting van ons korpsleven de
weield in moeten sturen? Zijn zij de geroepenen en
uitverkorenen
Waarom is er toch nooit een Klikspaan onder de
Cadetten geweest en waarom kon Hildebrand's geestig
oog en nog geestiger pen eens niet grasduinen in een
afgelegen hoekje van de cantine
Hij had hem kunnen zien, slapjes z'n kopje thee
lcuteiendmet lange witte nagels aan z'n vingers en
een bleek-gedroomd gezicht boven z'n jaskraag, llij
had hem kunnen uitteekenentrekje na trekje in z'n
averechtsche begrippen en z'n egoïstisch leventje, dat
ïondcirkelt om z'n eigen nietige belangetjes en dat
kieupel en mank gaat van verveling en zelf-inge-
nomenheid
Er is een tijd geweest, dat Jan Salie z'n droeve
minnarijtjes uitkweelde in onzen Almanakdat hij
er z n bleeke, sombere gedachtetjes uitbroeide, er alle
kwalen hooghield, waarmee hij was aangestoken door
I
