39
In het stille, geheimzinnig aanzwellende duister
gleed het bootje steeds verder; het purperkleurig zeil
zwellend in het lichte avondwindje.
Stil lag ze achterover geleund in den breeden stuur
stoel, zijn krachtige arm om haar middel.
Het aanwakkerende windje alleen hoorde de fluisterende
woorden en bracht ze ver, ver weg:
Ik heb je zoo liefik heb je zoo lief.
Fresco.
