57
Emma werd losgemaakt en naderde langzaam.
De dokter bekeek haar argwanend.
«Heeft het beest gegeten en gedronken?"
«Jawel dokter."
«Hm. De dokter was nog niet geheel gerust
gesteld.
Emma en de oppasser wachtten.
«Hou 'm nou goed bij z'n kop vast". Emma maakte
een ongeduldige beweging. «Nee duivelskind, vast
houden zeg ik,vooruit, pak beet!"
Emma werd onrustig. Dies requireerde de dokter
een tweeden oppasser.
«Kom hier en ga aan den anderen kant staan. En
zorg voor den donder, dat dit veulen er niet van door
gaat."
Vastbesloten zette de dokter toen z'n linkervoet in
den stijgbeugel, niet zonder eenige voorafgaande
vruchtelooze probeerselsdie de vosruin wantrouwend
met een schuinsch oog volgde.
Edoch «dokters" stevig schoeisel prikkelde de gevoelige
flanken van Emmatje, oogenblikkelijk van achteren
krachtig reageerende.
De dokter wankelde, vloekte, riep een derden oppasser
en begon opnieuw.
Weer manifesteerden de geneeskundige bottines en
krachtiger antwoordde Emma's vleeschrijk achterdeel.
De dokter poosde een wijle. Transpireerde reeds
lichtelijk. En vloekte.
De inmiddels aangerukte vierde oppasser bedacht
eindelijk een vernuftig toestel van stalemmersstoelen
en een zwervende plank, een hoogst gecompliceerd
ensemble.
